Elżbietanki z Pietrowic 

1. Marianna Chmiela (SM. Maria Ehrentrud) ur.1849 roku. Ojcem był Josef Chmiela ur. w Janowicach a matką była Cunegunda Koza. Do klasztoru wstąpiła w 1870 roku. Pracowała w Nysie i tam zmarła w 1884 r. w Domu Sióstr Emerytek, ukończywszy niecałe 35 lat życia. Pochowana została na cmentarzu Jerusalem w Nysie.                                                                                                                                          
2. Józefa Pientka (Zenobia) ur.1863 roku. Do zgromadzenia wstąpiła w 1885 roku. Pracowała w Domu Sióstr Emerytek w Nysie. W 1894 roku zakończyła swój pobyt w klasztorze.                                                 
3. Antonia Wytzisk (Casta) ur. w 1863 roku. Ojcem był Marcel Wytzisk, a matką Renata Zachwey. Zapewne rodzina ta mieszkała w nieistniejącym już gospodarstwie na Małej Stranie, tuż za Pawłem Wytzisk. Do zakonu wstąpiła w 1885 roku. Pracowała w Nowym Jiczynie (Neutitschein) i w Hulczynie. Zmarła w 1936 roku w Domu Sióstr Emerytek w Nysie.                                                                        
4. Marianna Smuda (Leokadia) ur.1868 roku. Była córką Josefa Smuda i Marianny Kubiczek. Do zakonu wstąpiła w 1891 roku. Pracowała w Dąbrowie, Hulczynie i Heiligenstadt koło Erfurtu. Zmarła w 1949 roku w Domu Sióstr Emerytek w Halle.
5. Josefa Smuda (Aegina) była siostrą rodzoną Marianny, urodzona w 1873 roku. Do zgromadzenia wstąpiła w 1895 roku. Pracowała w Berlinie „Maria Hilf”, Kołobrzegu i ponownie w Berlinie. Zmarła w 1944 roku w Domu Sióstr Emerytek w Berlinie na Schlachtensee.                                                                                
6. Maria Steuer (Fredeswinda) ur. 1875 roku. Była córką Kajetana Steuer i Josephy Pieczarek. Do zakonu wstąpiła w 1895 roku. Pracowała w Raciborzu, gdzie zmarła w wieku 28 lat i tam została pochowana.

7. Anna Abrahamczyk (SM Ludmiła)ur. w 1876 roku. Była córką Franza Abrahamczyka (1842-1928) i Euphemii Mludek (1842-1918). Anna do zakonu wstąpiła w 1898 roku, a w 1910 złożyła śluby wieczyste. W Dreźnie pracowała jako sanitariuszka, w Hulczynie była siostrą przełożoną, podobnie w Nysie w Domu św. Elżbiety. Zmarła w Nysie w 1964 roku w Domu Sióstr Emerytek, pochowana na cmentarzu Jerusalem w Nysie.
8. Katarzyna Abrahamczyk (SM Waltrudis) ur. w 1885 roku, młodsza siostra Anny Abrahamczyk. Do zgromadzenia wstąpiła w 1908 roku, a za trzy lata złożyła śluby wieczyste. Pracowała we Wrocławiu jako siostra szpitalna w Domu św. Mikołaja. Po wojnie znalazła się w Reinbek Hamburg. Ich brat Stefan Abrahamczyk był ostatnim bednarzem we wiosce. Mieszkali na końcu Widoncza. Ich dom, z bogatą sztukaterią od frontu, został zburzony w 2022 roku.
9. Beata Schebesta (SM Flawia) ur. w 1877 roku. Śluby zakonne złożyła w 1912 roku . Pracowała jako pielęgniarka zakonna w Nowym Jiczynie, w Dreźnie, Głubczycach i Nysie. Zmarła 21 kwietnia 1945 roku w Nysie. Jej ojcem był Anton Schebesta (1846-1917). W kościele i na procesjach prowadził śpiewy, stąd jego przydomek Śpiywok. Matką była Johanna z domu Wytzisk (1851-1914). Miała ośmioro rodzeństwa. Dwóch braci zostało księżmi w zakonie werbistów. Jeden z nich był naukowcem światowej sławy – Paweł Schebesta.
10. Franciszka Weiner (SM Longesa) ur. w 1883 roku. Byłą córką Franza Weiner z ostatniego (wówczas) domu na Zawodziu, urodzonego w 1851roku. Ożenił się w 1882 roku z Marią Gotzmann (1861-1915). Urodziło im się sześć dziewczynek i sześciu chłopców. Pięć sióstr, urodzonych po kolei, poszło do klasztoru, 2 braci wstąpiło do seminarium, a najmłodszy z nich został bratem zakonnym. Dla ojca Franza wysłanie tylu dziewcząt do klasztorów nie było rzeczą łatwą, każdej musiał naszykować wiano. Trzy siostry wstąpiły do Elżbietanek. Franciszka złożyła śluby zakonne w 1916 roku w Nysie, otrzymała imię zakonne Longesa, pracowała w Łączniku koło Prudnika i w Bytomiu- Chruszczowie. Można rzec, była tam pielęgniarką środowiskową. Zmarła w 1980 roku, została pochowana w Bytomiu, a na jej pogrzeb licznie przybyli jej pacjenci.
11. Józefa Weiner (1886-1969) wstąpiła do zakonu w 1907 roku, złożyła śluby wieczyste w 1919 roku, otrzymała imię Cupertina, pracowała w Magdeburgu, Halberstadt i Eisenach. Odwiedziła rodzinną wioskę w 1958 roku.
12. Maria Weiner (1887-1977), otrzymała na ślubach zakonnych w 1923 roku imię Teodula. Obłóczyny przyjmowała wraz z osiemdziesięcioma rówieśniczkami! Całe życie przepracowała w Krzanowicach. Zajmowała się ogrodem i gospodarstwem klasztornym. Ostatnie lata spędziła w domu macierzystym w Nysie. Pewnego wieczoru poprosiła siostry by ju fanie oblekły, bo umrze. Co też się stało.                                                                                                                                              

Szarytki w Raciborzu tak wspomina Paweł Newerla: „ Zgromadzenie sióstr św. Elżbiety, ze względu na noszone stroje zakonne nazywane szarytkami, zostało utworzone w Nysie w 1842 roku, gdzie znajdował się ich dom macierzysty. Z Nysy, w 1867 roku, trzy zakonnice przybyły do Raciborza. Zamieszkały w prywatnym mieszkaniu przy ulicy Zborowej . Przybyły na zaproszenie ks. Hermana Schaffer, ówczesnego proboszcza z Raciborza. Siostry miały zajmować się ambulatoryjną opieką nad mieszkańcami. W 1871 roku proboszcz miejski zakupił budynek starej poczty przy ulicy Solnej. Po zakupieniu jeszcze dwóch sąsiednich domów, w 1901 roku wybudowano nowy klasztor dla szarytek. Okazały dom klasztoru z czerwonej cegły zachował się do naszych czasów. Obecnie mieści się w nim Archiwum Państwowe. Szarytki zostały z niego usunięte w latach pięćdziesiątych XX wieku. W 1880 roku siostry szarytki opiekowały się 273 chorymi, z czego wyleczono 222, a trzydzieści siedem osób zmarło. Wśród podopiecznych było 226 katolików, dwudziestu siedmiu ewangelików i dwudziestu Żydów. We wskazanym roku siostry wydały 6176 porcji posiłków obiadowych i kolacyjnych.” c.d.n.

  Bruno Stojer

Świadek historii -Hubert Posmik

W lipcu tego roku zmarł Hubert Posmik (1932-2022). Jego ojciec Robert Posmik (Marek) pochodził z Małej Strany. Zaś matka Adelajda Gillar pochodziła z gospodarstwa z Welkej Strany. Hubert gospodarzył na statku matki, stąd często był nazywany Gillar. Kiedyś wezwany na plebanię w pewnej sprawie, ówczesny proboszcz ks. Weidler również zwrócił się do niego per panie Gillar. Hubert w 1961 roku ożenił się z makowianką - Sigrid Golaś (1931-2018) - córką młynarza, właściciela młyna górnego w Makowie. W 1966 roku, na działce kupionej od starej Pietrzkuli na Welkej Stranie państwo Posmik budują wielki dom. Pracowity Hubert z zamiłowaniem uprawia swoje prawie 10 ha gospodarstwo ulubionymi końmi, hoduje też 5-6 krów. Nigdy jednak nie bierze udziału w procesji konnej. Dziadek Karl Gillar (1872-1955) na to nie pozwalał, bo pamiętał, jak w czasie przygotowań i prób do wielkanocnych wyścigów, konia z jego gospodarstwa „zajechali na śmierć”. W 1978 roku Sigrid i Hubert Posmik wyjeżdżają do Reichu. Mieszkają w Augsburgu, Hubert pracuje w wielkim magazynie metalowych części zamiennych do maszyn. Gdy przyjeżdżają kontrahenci z Polski jest też tłumaczem. Po fajramcie i w każdą sobotę do godz. 13.00 dodatkowo pracuje jako ogrodnik. Jest dokładny i lubi porządek, wszycko musi być namazane i poukładane. Nigdy nie wyjeżdża na urlop, uważa, że narodził się po to, by pracować. Natomiast jego żona jeździ na wycieczki i uczestniczy w pielgrzymkach po całej Europie. Żona umiera w 2018 roku i zostaje pochowana w Pietrowicach Wielkich. Po namowach rodziny w 2020 roku, już schorowany przyjeżdża z powrotem do Pietrowic i zamieszkuje w swoim domu. Jest wiernym czytelnikiem „Wieści od św. Wita”, zwłaszcza ostatniej strony. W ten sposób dochodzi do naszego kontaktu. Przynoszę Hubertowi stare zdjęcia do rozszyfrowania i pytam o „stare pieczki”. Hubert miał doskonałą pamięć i interesował się życiem społeczności lokalnej. Dziadek Huberta, wspomniany już Karl Gillar, który odbywał służbę wojskową w garnizonie berlińskim, miał okazję spacerować z Johannem Pohl po mieście. Ten przechadzał się po mieście zamaszyście wzbudzając zainteresowanie przechodniów i można było usłyszeć komentarze: idzie zapaśnik Abs-dwa (Geht Abs zwei). Karl Abs był wówczas czołowym zapaśnikiem cesarstwa niemieckiego. Karl Gillar wspominał, że Johann zjadał mendel jaj (15 sztuk) na jeden posiłek. Hubert Posmik zrobił wykaz petrowskich gospodarzy z 1943 roku, podając ile koni w masztalni stało u każdego z nich. Naliczył 157 koni. Wspomniał też, że prawie dwa lata po zakończenia wojny w Pietrowicach nadal nie było prądu. Były też wielkie kłopoty z zakupem opału na zimę. Przykładowo mojemu dziadkowi Johanowi Libera zimą 1945/46 sąsiad porąbał wrota na opał, dziadek z rodziną powrócił z zawieruchy wojennej dopiero wiosną 1946. Hubert Posmik spisał też wszystkie kobiety z Pietrowic, które w latach 1945-1978 chodziły w stroju ludowym (po chłopsku). W lutym tego roku obchodził swoje 90- te urodziny.

Bruno Stojer

Ich Troje przi Svatim Krziżu

We svatek 15 augusta je Zielna Panynka Marija i idzie se świacić zeliny. W to święto po połedniu trzy parafianki z Pietrowic przyjechały do kościoła świętego Krzyża i zaśpiewały morawskie różańce, które znały od swoich przodków. Marię Herud, Weronikę Fojcik i Marię Dyrschlag nagrywał Jerzy Pośpiech. Udało się zarejestrować 10 odmian(form) śpiewanego różańca morawskiego:     

I formuła 
Zdrav budź Spasiteli, Nasz wykupiteli, Do Twich swatich ran, Duszi zawiram, Nejsładszi Jeżiszi          

II formuła 
Jeżiszi Kryste Ukrziżowani, Zmiłuj se zlituj se, nad duszu jeji (abo jeho, abo duszyczkami)

III formuła
Panie Jeżiszi Kryste, przez Twoje hoszke muky,   Podej te duszyczce, Prawe ruky

IV formuła
Swati Swati Swati, Sam Pon Bóh nad nami, Jeżisz Marija Josef, Racz budź dycky s nami

V formuła
Miyłoserni Jeżiszi, pro miyłoserdyństwi Twe,Wywedź duszi z oczyści, miyłoserni Jeżiszi

VI formuła
Zdrowaś Kralowno Różańce, Zdrowaś Maciczko Jeżisze, Od Aniełaś pozdrawiena, Proś za nas miłeho Sina  [śpiewana do dnia dzisiejszego podczas nabożeństw maryjnych- jedna dziesiątka]

VII formuła
Swata Anna Bohu miyła, żydowskeho rodu była, Cero jej i Joachima, proś za nas miyłeho Sina

VIII formuła
Matko Dobre Rady, oroduj Ti za nas  u   Synaczka Tweho, przijmawej se za nas

IX formuła
Jeżisz Maria Josef Joachim Swata Anno, Zdrowaś Marija Panno, Zdrawaś Marija, Milości pylna, Pros za nas swata Anno

X formuła
Jeżisz Chrystus na wysości, w te to Welebne Swatości, Jeżisz Maria Jozef Joachim, Swata Anno, Ceła rodzina  Chrysta Pana,Orodujcie za nas

Bruno Stojer

Hore farska stodoła

Czasopismo pisane w języku morawskim „Katolickie nowiny …” z 20 kwietnia 1912 roku podaje:

„Z Wielkich Pietrowic. W poniedziałek koło północy straszny pożar strawił za godzinę 3 masywne stodoły. Ogień wybuchł w stodole sedloka Petra Skerhut [Bańka], a ponieważ był dość silny wiatr, rozszedł się szybko na sąsiednie farskie stodoły i masarza Petra Waclawczik [Aleksander]. W mgnieniu oka stały wszystkie trzy stodoły w płomieniach. Aczkolwiek przyjechało dużo sikawek z całej okolicy, nawet z Raciborza, było niemożliwe aby coś uratować. Słoma, siano, maszyny i wszystko co było w stodołach zgorało. Niezrozumiałe jest, że stara drewniana stodoła Alberta Glanii, która była tylko 10 kroków od pożaru, została nienaruszona. Właściciele spalonych stodół byli ubezpieczeni”.

Czasopismo pisane w języku polskim „Nowiny Raciborskie” 18 Kwietnia 1912 Nr45 pisze:

„W Pietrowicach w poniedziałek wieczorem spaliły się dwie stodoły proboszczowskie”. Zapewne ten wielki pożar nie uszedł uwadze również gazetom pisanych w języku niemieckim, których wtedy w Raciborzu było kilkanaście. Jednak egzemplarze archiwalne tych gazet znajdują się w archiwum we Wrocławiu i są bardzo niekompletne.

Paweł Suchanek w swej książce „Historia wsi ..” wydanej w 1983 roku pisze na str. 68 : … pożarów, które zdołano ustalić z pamięci mieszkańców… w 1913 pożarem objęte były stodoły Bańki, Skerhuta, Aleksandra i stodoła plebanii.

Paweł Newerla w swej książce „Pietrowice Wielkie…” wydanej w 2017 roku pisze na str.150 : „ W 1913 spłonęła stodoła na plebanii i trzy sąsiednie ( w kierunku wschodnim)” Jeszcze ustalono: Na obecnej posesji rodziny Augustyn do 1945 roku mieszkała rodzina Skerhut o przydomku Bańka. Hans Skerhut (1931-2008) mieszkał w Niemczech, ale tu w Pietrowicach został pochowany. Był ostatnim „Bańką”. Został pochowany na grobie dziadka Petra Skerhut (1859-1936). Peter Waclawczik (1841-1924) miał syna Aleksandra ur. w 1877 roku. W metryce zapisano, że miał „Rufname” (był nazywany) Aleksandrem. Inny Skerhut o przydomku Masarz, Józef Skerhut (1866-1923) ożenił się z Emilią Wacławczik, córką Petra. Ich syn Adolf Skerhut ur. w 1893 roku, na posesji teścia otworzył zakład ślusarski. Wtedy już obydwa sąsiednie domy należały do rodziny Skerhut. Ciekawe, czy wiedzieli, że mają wspólnego przodka, był nim Vitus Skerhut (1713-1772). U rodziny Skerhut przydomek Masarz pojawia się już u Thomasa Skerhut (1801-1893)(bekannt auch Masarz). Był to praprapradziadek Waltra i Ingi. Autorzy opisujący pożary używali albo nazwiska albo przydomku. Pomylili się o jeden rok, ale przy przekazie ustnym jest to dopuszczalne. Stodoła plebani jest podwójna. Można ją traktować jako jedną, albo dwie.

Bruno Stojer